Zdrada

draw by Telimena

Zdrada- w ogólnym znaczeniu jest to zawiedzenie czyjegoś zaufania. Ale czym jest tak naprawdę? Kiedy się zaczyna; co można już nazwać zdradą, a czego jeszcze nie? Czy zdradę można wybaczyć?  Oczywiście każdy ma swoje zdanie na ten temat, każdy inaczej czuje i interpretuje niektóre zachowania. To, co dla jednego może już być zdradą dla drugiego będzie kompletnie bez znaczenia.

Przede wszystkim- dlaczego zdradzamy? Powodów może być naprawdę wiele. Bo partner/ka nie spełnia naszych oczekiwań; bo czujemy się zaniedbani, niezauważani; bo chcemy się zemścić; bo jesteśmy ciekawi jak to jest z kimś innym. I właśnie ze względu na ten ostatni powód zawsze twierdzę, że dziewice są „najgorsze” i lepiej nie zakładać z góry, że będzie się ich pierwszym i ostatnim. Sama też się ciągle zastanawiałam podczas swojego pierwszego związku „jak by to było z kimś innym?” I jak tak teraz pomyślę, to wszystkie laski, które zdradziły moich znajomych (bliższych lub dalszych, ważne, że historie są pewne) były wcześniej dziewicami. Oczywiście nie twierdzę, że każda dziewica prędzej czy później zdradzi, od każdej reguły są wyjątki, jednak ciekawość ma ogromną moc i nigdy nie możemy wykluczyć takiej opcji. Dlatego ja jednak radzę na życiowe partnerki wybierać dziewczyny z pewnym doświadczeniem. Takie są moim zdaniem pewniejsze. Zakosztowały już jakiejś różnorodności, mają porównanie, mniej będzie je ciągnęło do skoku w bok, bo zanim zdecydowały się na poważny związek wypróbowały już tyle różnych kutasów, ile chciały, więc teraz są już gotowe oddać się tylko jednemu mężczyźnie. Z dziewicą nigdy nic nie wiadomo… ;p

Zdradą może się skończyć również monotonia w związku. Kiedy partnerka nie jest już tak zainteresowana eksperymentami, jak była wcześniej; facet czuje, że żona nie dostrzega w nim już mężczyzny, a jedynie męża. Kiedy przestajemy się czuć dla partnera atrakcyjne- nie zauważa nowej fryzury, a jeśli już, to tylko pyta ile wydałyśmy na fryzjera; częściej zauważa walory innych kobiet niż nasze. Kiedy czujemy się zaniedbani przez swoich partnerów bardzo łatwo wylądować w ramionach kogoś na pocieszenie. Dlatego w związku tak ważny jest dialog. Dopóki ze sobą rozmawiamy- naprawdę szczerze i o wszystkim- tak długo każde problemy są do przezwyciężenia. I nawet jeśli w łóżku wszystko będzie bez zarzutu, ale nawali dialog- do zdrady nie jest daleko. Często szukamy kogoś, kto zastąpi nam partnera do rozmowy. Nawiązuje się wtedy więź emocjonalna budowana na uczuciu przyjaźni, ale kiedy zaczynamy przy nowym towarzyszu czuć się lepiej niż przy życiowym partnerze- seks wisi w powietrzu. Dlatego trzeba rozmawiać, bo najgorzej kiedy człowiek zamyka się w sobie i pielęgnuje to uczucie bezsensu i pustki. Pustka się powiększa i prędzej czy później będzie trzeba ją czymś/kimś wypełnić.

Co uznajemy za zdradę? Czy pocałunek to już zdrada, czy jeszcze nie? Czy gorszy byłby pocałunek bez seksu, czy seks bez całowania? Czy nawiązanie silnej więzi emocjonalnej z kimś nowym to już zdrada, czy dopóki nie ma kontaktu fizycznego, to wszystko jest w porządku? Co byłoby gorsze- więź emocjonalna bez seksu czy seks bez zaangażowania emocjonalnego? To wszystko wydaje się naprawdę trudne i nie wiem jak ja sama zachowałabym się gdybym została zdradzona. Dla mnie jednak zdrada zdradzie nie równa i są przypadki, które można wybaczyć, a nawet w jakiś sposób usprawiedliwić. Pamiętam z forum historię pewnej kobiety, której mąż przyznał się do odwiedzania prostytutek. Twierdził, że fundował sobie tylko oral. A żona wściekła i załamana rozpisywała się jak tak można, że to nienormalne, że ona sama nigdy mu nie obciągała, bo to obrzydliwe przecież i nie tak została wychowana. I w tej sytuacji ja jestem całkowicie po stronie faceta. Co prawda w ich przypadku dialog też nawalił, ale jestem w stanie zrozumieć jego zachowanie. I gdybym ja miała jakieś opory przed zaspokajaniem potrzeb swojego mężczyzny, a wiedziałabym, że on tego potrzebuje, to pewnie sama bym opłaciła dziwkę od czasu do czasu, żeby sobie ulżył.  I nie rozumiem tego zdziwienia kiedy wychodzi na jaw, że ktoś inny zaspokaja naszą drugą połówkę, skoro sami nie chcieliśmy tego zrobić. Taki jednorazowy numerek pod wpływem impulsu, po kłótni, kiedy napięcie seksualne sięga już zenitu, a partner/ka nie kwapi się, żeby nam ulżyć. Kiedy chodzi tylko i wyłącznie o seks, zaspokojenie, czysto mechaniczne wypróżnienie jąder- to bym jakoś przeżyła chyba. Gdybym usłyszała naprawdę dobre wytłumaczenie i przeprosiny, zobaczyłabym skruchę i chęć poprawy, pewnie nawet mogłabym wybaczyć. Ale nigdy nie wybaczyłabym romansu. Romans, to już nie jest nic nie znaczący numerek, to już jest poważna sprawa. Romans zastępuje w pewien sposób związek. Między kochankami nawiązuje się więź emocjonalna, nie tylko fizyczna. Gdyby naprawdę kochało się pierwszą osobę, nie szukałoby się drugiej. Cały czas czułabym się gorsza, niepewna, nie wystarczająco dobra. Romansu nie umiałabym wybaczyć.

W całym tym temacie zdrady jednego tylko jestem pewna na 100%- jeśli już zdarzyło Wam się skoczyć w bok, tak czysto fizycznie i jednorazowo czego bardzo żałujecie i nie planujecie powtarzać, to nie mówcie o tym partnerowi. To Wasz błąd, tylko i wyłącznie Wasz. Mówienie o tym byłoby cholernie egoistyczne, bo jedyne co tym zyskacie, to uciszenie swojego sumienia obarczając tym problemem dodatkowo partnera. A to nie jego błąd, on nie musi się tym zamartwiać. Dlatego jeśli już raz zachowaliście się jak egoiści i zaspokoiliście swoje potrzeby z kimś innym, to teraz też męczcie się z tym sami. 

A Wy macie jakieś doświadczenia w temacie zdrady? Ktoś Was kiedyś zdradzał? A może sami zdradzaliście?